Ruw gescheiden Gorizia en Nova Gorica nu samen Culturele Hoofdstad van Europa
In 1947 werden ze nog ruw van elkaar gescheiden, maar nu willen ze laten zien dat ze meer bij elkaar horen dan ooit: de steden Gorizia in Italië en Nova Gorica net over de grens in Slovenië. Ze zijn dit jaar samen de Culturele Hoofdstad van Europa.
Dat betekent het hele jaar exposities, optredens en concerten in de hoop om cultuurliefhebbers uit heel Europa te trekken. Elk jaar valt twee steden de eer te beurt; met het Duitse Chemnitz zijn het er dit jaar in principe drie.
Gorizia en Nova Gorica zijn de eerste 'grenzeloze' culturele hoofdstad. Wie wil begrijpen waarom dat zo bijzonder is, moet even de geschiedenis in. De middeleeuwse stad Gorizia, nu in het noordoosten van Italië, op anderhalf uur rijden van Venetië, ligt in een roerig gebied dat door de eeuwen heen voortdurend van overheerser wisselde.
De stad viel onder meer onder de Habsburgers, Napoleon en Oostenrijk-Hongarije. De regio had gruwelijk te lijden in de Eerste Wereldoorlog, toen meer dan een miljoen doden werden geteld. In de Tweede Wereldoorlog werd vrijwel de gehele joodse bevolking van Gorizia gedeporteerd.
ContrastenDaarna maakte zowel Italië als het nieuwe Joegoslavië aanspraak op de stad. Het Verdrag van Parijs regelde uiteindelijk in 1947 dat de stad binnen Italië kwam te liggen, tot grote teleurstelling van de Joegoslavische leider Tito. Die besloot daarop zijn eigen Gorizia te bouwen, op de plek waar enkele dorpen pal op de grens tegen de Italiaanse stad aan lagen: Nova Gorica oftewel Nieuw Gorizia.
Het contrast met de andere kant kon haast niet groter. Gorizia is een typisch Italiaans stadje: kronkelige straten met kinderkopjes, een oud centrum met een plein, pastelkleurige huizen, palazzi en een protserige kerk.
Nova Gorica is vlak en parkachtig, met brede en rechte straten, appartementen in modernistische blokkendozen en veel groen, geheel volgens het socialistische ideaal van Joegoslavië in de tweede helft van de vorige eeuw.
Berlijnse Muur"Het is niet zo dat de grens hermetisch afgesloten was", vertelt David Kozuh, curator in een museum in Nova Gorica. Hij staat op het Europaplein, precies op de grens tussen de twee steden. "Je kon de grens over, via grensposten, daarvoor waren speciale passen."
Het Europaplein bestond toen niet. In plaats daarvan stond er een muur met daarop een hek om de steden te scheiden. "Niet zoals de Berlijnse Muur, de sfeer was gemoedelijk. Er werd enorm veel gesmokkeld."
Smokkelwaar werd meegenomen in jassen en fietsen is te zien op foto's in de twee smokkelmusea, op steenworp afstand van elkaar aan beide kanten van een oude grenspost. Chocola en koffie waren gewild in Joegoslavië, Italianen namen vooral vlees mee terug.
Grens ineens terugIn 1991 werd Slovenië als eerste republiek onafhankelijk van Joegoslavië. Dertien jaar later trad het land toe tot de EU, maar pas in 2007 viel de muur tussen Gorizia en Nova Gorica. Toen trad Slovenië toe tot het Schengengebied en werden alle grensrestricties opgeheven. Voor altijd, zo was het gevoel.
Toen kwam in 2020 corona: Italië ging als eerste land op slot, net als het hek tussen Gorizia en Gorica. "En het was hoger dan ooit", vertelt Kozuh. Families werden gescheiden, op het Europaplein gaven ze spullen en levensmiddelen aan elkaar. "Dat was echt een eyeopener: grenzen kunnen zomaar terugkomen, zelfs als je ze niet verwacht."
Reden voor het comité, waarin Kozuh namens Nova Gorica zat, om nog meer aan te dringen op het binnenhalen van het felbegeerde predicaat Culturele Hoofdstad van Europa.
Subsidie en fietsroutesDe titel vervult de zustersteden met trots en is opmerkelijk in een tijd waarin grenzen eerder worden versterkt dan afgebroken. Maar behalve eer en een hoop bezoekers (naar schatting enkele miljoenen, tegenover 250.000 in een normaal jaar) levert de status van Culturele Hoofdstad ook miljoenen euro's subsidie op om de infrastructuur te verbeteren.
Zo is het depot van het oude treinstation omgetoverd tot tentoonstellingsruimte, zijn diverse grensoverschrijdende fietsroutes aangelegd en rijdt elk halfuur een bus langs de highlights van de steden.
En het is tijd om ook de schoonheid van de nieuwe stad te zien, vindt Kozuh. "Nova Gorica is groen en koel. Er staan veel beeldhouwwerken in de openbare ruimte, de stad is een soort openluchtgalerie. Veel mensen vinden socialistische architectuur niet mooi, maar hier kun je echt voelen hoe bijzonder het voor de bewoners was om destijds pioniers te zijn van iets nieuws en moderns."