"Hier is het mooi en chic, maar daarachter is het shabby shabby", zegt een vrouw die haar honden uitlaat tussen grote piramidevormige zwarte villa's. Ze wijst naar wat chalets. "Dat is de volksbuurt, dit de villawijk", zegt ze grappend. "Net een echt dorp."
De NOS bracht een dag door op een vakantiepark in Baarle-Nassau in Noord-Brabant om te onderzoeken wie er wonen. Het park telt bijna 800 huisjes, opgedeeld in buurten. Zo is er een villawijk waar de meesten hun woning zelf hebben gebouwd, een bungalowpark en een gedeelte met nieuwe, grotere chalets.
"Rond de 85 procent woont hier permanent", zeggen verschillende bewoners tegen de NOS. Permanent wonen in een recreatiewoning is nu nog verboden, maar vanwege het woningtekort wil demissionair minister Keijzer het voor tien jaar toestaan.
Ruim 60.000 mensen staan nu ingeschreven op vakantieparken, maar vermoedelijk ligt het daadwerkelijke aantal veel hoger. Mensen schrijven zich vaak niet in vanwege de regels die een permanent verblijf verbieden. Verschillende gemeenten willen zelf de regie houden en vinden dat recreatieparken voor vakantie moeten blijven.
Scheiding
Een van de bewoners in Baarle-Nassau is de 75-jarige Simon Leuvelink. Hij woont er al tien jaar. "Ik ging scheiden en zocht een woning. Ons huis in Dordrecht stond 'onder water', dus met het geld van de verkoop kon ik nog net een chaletje kopen. Dat zag er toen echt niet uit, maar ik heb het helemaal opgeknapt."
Inmiddels wil hij niet meer weg. "In de drukke stad word je helemaal gek. Hier is het rustig, het is een wandel- en fietswalhalla."
Simon staat ingeschreven bij zijn zus. "Volgens de gemeente zou ik een dwangsom van 20.000 euro krijgen als ik me hier inschreef. Niet zo'n prettig idee. Als het straks wel kan, schrijf ik me gelijk in", zegt hij.
Simon heeft een relatie met een 77-jarige vrouw uit een chalet om de hoek die ook ingeschreven staat bij haar zus. "Hij kwam de afzuigkap erop zetten en van het een kwam het ander", zegt ze. De twee gaan deze winter een half jaar naar Spanje. "Zo omzeilen we de regels", zeggen ze met een knipoog.
Gepensioneerden
De meeste bewoners op het park zijn gepensioneerd. Zo kwam de 81-jarige meneer Riel hier 22 jaar geleden met zijn vrouw terecht. "Als ik hier nu weg moest, zou ik niet weten waarnaartoe. Het is hier betaalbaar, je hebt mensen om je heen. Het is klein, maar alles is er."
Maar er wonen ook jongere mensen. "In deze chalets wonen arbeidsmigranten, zie je de stapelbedden?", zeggen Leuvelink en zijn vriendin tijdens een rondleiding. Ze wijzen naar een tuin met speelapparaten. "Dit wordt verhuurd aan een vader die net is gescheiden."
De 24-jarige Elena is een van de weinige twintigers op het park. "Het voelt alsof ik niks hoef, een soort vakantiegevoel. En zo woon ik toch op mezelf." Zij vindt het wetsvoorstel van Keijzer een goed idee, "omdat het voor jongeren moeilijk is om een woning te vinden".
Niet goedkoper
De 43-jarige Melissa woont met haar man en kinderen van 15, 12 en 9 jaar een halfjaar op het park vanwege een verbouwing. "In de stad was niks beschikbaar. Dus kwamen we hier terecht. Dicht bij de school van mijn kinderen."
Maar de familie is minder enthousiast dan andere bewoners. "Het is klein en de tuin is open. De kinderen hebben geen vriendjes om mee te spelen. Bovendien is het niet goedkoper dan een woning in de stad."
Last van geluiden
Sommigen wonen op het park vanwege gezondheidsproblemen, zoals de slechthorende José (73) en haar vriendin Anneliek (64). "In de stad heb ik veel last van geluiden. Vooral als ik fiets en ze in mijn cochleair implantaat komen."
Daarom kochten ze het chalet in de natuur. "Maar we hebben onze woning in Breda aangehouden, omdat we ons hier niet mogen inschrijven. Zodra dat mag, verkopen we onze woning."
Volgens Erwin (63) geldt dit voor meer parkbewoners. "Den Haag vergist zich over hoeveel huizen leegstaan. Veel mensen hebben nog een koophuis dat ze aanhouden, omdat ze zich hier niet mogen inschrijven. Die komen met de nieuwe wet vrij."
Wel ingeschreven
Enkele mensen wonen er wél legaal, veelal in grote zelfgebouwde villa's aan de andere kant van het park. Zij konden zich inschrijven nadat de gemeente in 2004 enkele beschikkingen toekende.
"We zochten een stuk grond om te bouwen", zegt het echtpaar Chris en Marja de Groote. "Dat kostte in Tilburg 500 euro per vierkante meter. Hier was het veel goedkoper. Toen wij een beschikking kregen, woonden er nog niet veel mensen. Maar nu wel, veelal illegaal."
Nu ze ouder worden, dubt het echtpaar over terugkeer naar de stad voor zorg. "Maar daar vinden we nooit zoiets voor deze prijs. Het is hier stil en veilig. Als de slagboom dichtgaat, gebeurt hier niks."
Simon vermoedt dat de gemiddelde leeftijd van de parkbewoners een belangrijke rol speelt in het bezwaar dat gemeenten hebben tegen het plan van Keijzer. "Zij zijn waarschijnlijk bang dat hier straks zorg moet komen, voor de ouderen."
Maar van dat bezwaar trekken de bewoners zich niets aan. "Wij blijven hier. Wonen op een vakantiepark is veel leuker dan in de stad."