Ibrahim speelt in de JO17-1 van Alexandria '66, een Rotterdams voetbalteam van 15- en 16-jarigen dat op een behoorlijk hoog niveau speelt. Het afgelopen seizoen werd hij zeker drie keer uitgescholden. Zo was er die tegenstander die tijdens de wedstrijd tegen hem zei dat hij "terug moest naar Marokko".
Hij probeerde nog uit te leggen dat hij in Nederland is geboren. "Net als die jongen zelf dus. Maar dat leek hij niet te horen. Na afloop heb ik hem nog mijn hand aangeboden, maar die weigerde hij. Nou ja, zijn probleem, ik heb wel ergere dingen meegemaakt."
Erger vond Ibrahim die toeschouwer bij een andere wedstrijd die riep dat hij een "fietsendief" was. "Puur kennelijk vanwege mijn Marokkaanse achtergrond. Een ouder iemand, van wie je verwacht dat hij iets langer nadenkt. Ik zeg op dat soort momenten tegen mezelf: boeien, hij is zielig, niet ik. Maar in eerste instantie voel je je toch wel even vies."
De Turks-Nederlandse spits Milas deelt dat gevoel. Een tegenstander die "kankerbuitenlander" tegen hem zegt in het heetst van de strijd, daar kan hij met enige moeite nog zijn schouders over ophalen. "Maar van mensen die dertig jaar ouder zijn dan ik verwacht ik iets anders. De generaties voor ons zouden toch het goede voorbeeld moeten geven?"
Niet dat het Milas echt verbaast. "Ik ben een jongen uit Rotterdam-Zuid, ik maak van alles mee. Ook buiten het veld. Laatst ging ik na het voetbal nog even snel wat halen bij de supermarkt. Zegt iemand zomaar 'straatjunk' tegen mij. Hij zou eens moeten weten: ik sport zeven keer per week, mijn hele leven bestaat uit discipline. Zo'n man weet helemaal niks van mij, maar heeft wel zijn mening klaar, alleen op basis van mijn uiterlijk."
Ook Qinhao krijgt vaak te maken met racisme op het voetbalveld:
23 spelers maar liefst kent de selectie van de JO17-1, met heel verschillende achtergronden. Er zijn witte Nederlanders die Guus of Max heten, maar ook spelers met Surinaamse, Antilliaanse, Marokkaanse, Turkse en zelfs Colombiaanse wortels. Desondanks vormen zij een hechte groep, samen met hun trainer Kevin en zijn assistent Yusuf.
Discriminatie is een issue voor ze; de meesten hebben er direct of indirect ooit weleens mee te maken gehad. Dat geldt zelfs voor Jay-Jay. Hij mag dan een witte Nederlander zijn; kennelijk zorgen zijn donkere krullen en bruine ogen voor misverstanden. Zelfs hij werd recentelijk een aantal keer voor "kutmarokkaan" uitgemaakt.
Discriminatie uit frustratie
Niet altijd komt dit voort uit onvervalst racisme, weten de jongens. Fanatiek beoefend is voetbal een zeer fysieke sport met veel emoties, waarin soms sowieso nare dingen tegen elkaar worden gezegd. Ben je wat zwaarder, dan heet je al snel "bolle". Zeker na bijvoorbeeld een stevige tackle kan het goed misgaan.
Een speler van een ander team, Ibtissam van de meisjes onder 20 van Elinkwijk, heeft daar een rake omschrijving voor: "Discriminatie uit frustratie."
Maar helaas hebben ook zij en haar medespelers, net als hun trainer Achmed, geregeld te maken met nog ernstiger zaken. Vooral bij bepaalde clubs die zelf weinig of geen minderheden in hun teams hebben. Met als dieptepunt moeders met een hoofddoek die bij een uitwedstrijd werden bekogeld met plastic flesjes energiedrank.
"Ik voel het soms al als ik bij een uitwedstrijd het terrein op kom: dit zou weleens een ongezellige middag kunnen worden", zegt Achmed. "En dat klopt dan eigenlijk altijd helaas. Ik maak me daar wel zorgen over, met het oog op de politieke discussies van dit moment. De maatschappelijke spanningen lijken alleen maar groter te worden, hoeveel erger gaat dit nog worden?"
'Je vuisten mag je niet gebruiken'
Over één ding zijn alle spelers en begeleiders het eens: woedend worden heeft op dat soort momenten geen zin, wat voor vreselijke dingen er ook tegen je worden gezegd. Ryan, van de huidige JO19-2 van FC Abcoude, is dat in het verleden weleens overkomen: hij kwam met zijn tegenstander in een vechtpartij terecht.
"Allebei werden we een aantal wedstrijden geschorst door de KNVB. En dat snap ik ook wel: je mag in het voetbal je vuisten gewoon niet gebruiken, daar bereik je niks mee. Onze trainers hebben dat destijds best goed opgelost, ik heb later nog een ontmoeting met die andere speler gehad - ouders erbij."
Maar trainer Kevin van Alexandria '66 heeft er kortgeleden met zijn spelers nog over gesproken: inmiddels vinden ze het wel genoeg geweest. De eerstvolgende keer dat een van zijn jongens zich dit seizoen racistisch bejegend voelt, stapt het hele team van het veld. "Gewoon om een daad te stellen."
(Sommige (voor)namen in dit artikel zijn op verzoek van de spelers veranderd.)